Margreet is werkzaam bij Buurtzorg Nederland als wijkverpleegkundige. Hiervoor heeft ze jaren in een algemeen ziekenhuis gewerkt, voornamelijk op de afdeling chirurgie. Haar passie ligt nu vooral in de palliatieve zorg. Dit is de afgelopen jaren gegroeid, aangezien ze veel palliatieve/terminale zorg heeft verleend. Ze vindt het moeilijk om het onder woorden te brengen, maar de palliatieve zorg is waar ze haar passie in kwijt kan. Sterven is het laatste wat we doen en daarbij zijn om steun te bieden en het iemand comfortabel te mogen maken, is dankbaar en voelt heel fijn.

Waarom verpleegkundige? 

Als klein meisje wist ik al dat ik verpleegkundige wilde worden. Ik speelde altijd ziekenhuisje met mijn poppen. Een verbandje leggen, een arm van een pop halen en want deze was dan gebroken. De droom is nooit meer weggegaan. Voor mensen zorgen vind ik fijn, dit ook al vanaf toen ik klein was. Als klein meisje idealiseerde ik het natuurlijk. Toen ik wat ouder was, kwam Medisch Centrum West op televisie en toen wist ik het helemaal zeker. Ik word verpleegkundige! Dit was dus mijn droom en deze is uitgekomen.

"Het klinkt heel cliché maar de dankbaarheid die ik terug krijg is het mooiste wat er is."

Na de MAVO, ging ik de opleiding MDGO (Middelbaar dienstverlenings- en gezondheidszorg onderwijs) vz/vp volgen. Achteraf bleek de opleiding niet voldoende te zijn om in het ziekenhuis te kunnen werken. Daardoor heb ik ervoor gekozen om de opleiding MBO V als vervolgopleiding in te zetten. Deze periode was erg leerzaam en natuurlijk was niet alles leuk, maar wat ik als klein meisje op een pop deed, deed ik nu in het echt. Dit is was, en is nog steeds, mijn passie. Het klinkt heel cliché maar de dankbaarheid die ik terug krijg is het mooiste wat er is. Ik merk dat ik niet altijd stil sta bij wat mijn werk doet bij mijn cliënten. Een gebroken pols bijvoorbeeld, zorgt voor beperkingen in het dagelijkse handelen. Als ik je dan mag helpen, dan merk ik dat zelfs de kleine dingen het beroep mooi maken.

Zangles voor mij

Ik heb heel veel meegemaakt maar kan niet specifiek benoemen wat het leukste was. Wel weet ik dat elke dag anders is. Elke dag brengt je weer nieuwe mooie ervaringen. Wat ik mij wel altijd blijf herinneren, ik heb werkelijk totaal geen zangtalent. Bij een demente client zong ik altijd christelijk liederen, ze genoot hier enorm van. Wel zei ze altijd: Margreet je zingt zo vals als een kraai, op haar manier ging ze mij zangles geven. Daar zat ik dan als een brave leerling aan haar tafel en kreeg ik even zangles. Het was echt geweldig om te zien dat ze ervan genoot. Ook dan krijg ik een lach op mijn gezicht en denk ik hier doe ik het voor.

Het gaat niet alleen om het verrichten van handelingen voor de cliënten, maar er voor ze zijn is zoveel belangrijker. Als ze niet meer wist dat ik geweest was, gaf ze aan “u zei de glorie” is geweest vanmorgen. Mijn collega’s wisten dan meteen dat ik het was.

Relativeren en verder gaan

Het overlijden van cliënten kunnen er bijvoorbeeld voor zorgen dat ik paar lastige dagen heb. Ik heb dan even tijd nodig om bij te komen. Sommige cliënten heb ik heel lang in zorg gehad en daar heb ik een band mee opgebouwd. Een specifiek moment blijft mij nog altijd goed bij. In mijn begin tijd bij Buurtzorg hadden we rondom kerst zeven terminale cliënten.

"Het contrast was groot, maar ik was er voor de cliënt en naasten."

In de auto, onderweg naar een van de cliënten, was er kerstmuziek op de radio te horen. Aangekomen bij de cliënt verzamelde ik alle moed bij elkaar om vervolgens bij de cliënt naar binnen te stappen. Het contrast was groot, maar ik was er voor de cliënt en naasten. Schakelen tussen dit soort momenten hoort erbij. Als ik dan weer wegging, dan stond de radio weer aan en hoorde ik mezelf zeggen “Fijne kerst!”. Het is altijd schakelen in dit werk. Als je dan zoveel terminale cliënten hebt, is het heel fijn dat we nadien op kantoor met collega’s even samen zijn, even na kletsen en lachen. Dat doet goed en zo laad ik weer op voor de volgende dag.

Blijf jezelf

De veelzijdigheid en intensiteit kan voor de nodige druk zorgen. Ik probeer het daarom makkelijk voor mezelf te houden door dicht bij mezelf te blijven. Ik wil me niet anders voordoen dan wie ik daadwerkelijk ben. Ik heb geleerd om altijd aan te geven als ik ergens tegen aanloop. Ik loop liever even met een collega mee om te zien hoe het moet om de uitdaging vervolgens zelf aan te gaan. In het begin van mijn carrière was dat anders. Ik dacht dat ik er goed aan deed om alles aan te nemen en te zeggen dat ik het wel kon. Alles om mezelf te bewijzen, maar later bleek toch anders. Ik heb geleerd om mijn grenzen te herkennen en aan te geven. Door dicht bij mezelf te blijven, zorg ik ervoor dat mijn werk makkelijker wordt, maar vooral leuk blijft.

De zorg is goed maar moet beter

Ik vind de zorg nog altijd onderbelicht. Heel veel mensen weten niet wat er allemaal bij komt kijken en het is zeker niet alleen de “billen wassen”. Er wordt zorg verleend aan een persoon en niet alleen een gedeelte ervan. Het gaat om cliënt als persoon, dus als geheel. In mijn beleving gaan we daar nog te vaak aan voorbij. Mijn boodschap is dan ook: heb oog voor de mens in de zorg, zowel de cliënt maar ook de zorgprofessional. Helaas zien we van het laatstgenoemde dat veel van hen de zorg hebben verlaten. Oorzaak: te hoge werkdruk en te weinig personeel. Anderzijds zie ik dat de zorgprofessionals oog voor elkaar hebben, we zijn solidair naar elkaar en willen elkaar graag helpen, we waarderen elkaar.

Zorgscholingen

Een aantal jaren geleden heb ik met twee collega’s, met dezelfde passie voor palliatieve zorg, congressen georganiseerd onder de naam Palliatief in Balans. We vonden het belangrijk om de palliatieve zorg meer onder de aandacht te brengen. De vraag was hoog, want we hebben een aantal uitverkochte theater congressen georganiseerd. En daar was ineens corona, alles stond stil… Nu zijn mijn twee collega’s helaas gestopt en ga ik alleen verder onder de naam Zorgscholingen. Dit omdat ik nog niet klaar ben met mijn passie, want er valt nog zoveel te leren en te delen op dit gebied. Naast het aansturen op ontwikkeling in de palliatieve zorg, gaat mijn interesse ook uit naar andere vormen van zorg. Met Zorgscholingen hoop ik meerdere trainingen te verzorgen die zorgprofessionals helpen om beter te worden in hun vakgebied. De uitdaging hierin is groot, maar des te meer voor mij een reden om hiermee aan de slag te gaan. Ik ben ervan overtuigd dat ik de zorgprofessionals op deze manier kan verbinden en dat we samen de zorg nóg meer kunnen verbeteren. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen maar zo zie je maar, de zorg biedt zoveel mogelijkheden en mijn ambitie om de zorg te verbeteren wordt alsmaar groter. Op deze manier probeer ik een steentje bij te dragen.

Ik nodig je graag uit

De zorg is een mooi beroep, elke dag is anders. Je kan zoveel leren en doorgroeien. Er is zoveel mogelijk. Als je iets voor iemand anders wil betekenen dan is de zorg een uitgelezen kans om dit te bewerkstelligen. Ik nodig je uit om een dagje mee te lopen, zodat ik je meer kan vertellen over mijn werk.